Form follows function
Harry Beck, z’n naam zegt je wellicht niets. En toch ken je z’n vernuftige plannetje.
Het is 1931. Beck werkt bij London Underground. Hij ontwerpt een nieuw routeplan voor London’s metronetwerk. Geïnspireerd door de technische tekening van een schakelbord, stript hij het klassieke design. In plaats van een landkaart, schetst hij een schematisch overzicht met gekleurde bolletjes en streepjes.
… wat daar zo vernuftig aan is?
Reis terug in de tijd, zonder voorkennis. Zie je de technisch tekenaar voor je staan? Met een metroplan in elke hand? Rechts het toen-vertrouwde kaartje, wat complexer door de groei van het aantal metrostations. Links een nieuwerwets concept dat hij in z’n vrije tijd schetste. Koppig vertelt Beck je dat hij onnodige elementen schrapte. Dat hij topografie loslaat. Dat dat ondergronds toch niet spoort.
Zie jij meteen het stipje designvernuft op het eind van de tunnel? Het lichtpuntje dat Beck’s werkgever ook niet zomaar zag? Twee jaar duurde het, voor de nieuwerwetse wegwijzer ingang vond. Na veel schaven en schuren kreeg het eindelijk groen licht.
Harry Beck’s plannetje is vandaag de dag de cartografische standaard om metrolijnen in een stad voor te stellen.
Beck's grafische innovatie, gedocumenteerd door het London Transport Museum.